PROLOG

*kilka miesięcy później*

Myśląc o wydarzeniach ostatnich kilku miesięcy, nie pozostaje mi nic innego jak tylko płakać. Dlaczego to wszystko musiało się tak skoczyć? Moje losy mogły przecież potoczyć się znacznie inaczej. Miałam przecież na to wpływ. Mogłam zmienić tor mojego życia, zanim straciłam to co dla mnie w życiu było najważniejsze. Ale ślepo wierzyłam, że wszystko się samo ułoży. Myślałam, że życie potoczy się tak jak będzie chciało. Teraz wiem, że mam na niego wpływ. Przeżyję go tak jak będę chciała JA, a nie ktoś inny. Mimo wielu trudnością losu muszę sobie sama poradzić w swoim życiu, podejmować decyzje, chociaż  nie zawsze będą one właściwe. Człowiek uczy się na błędach. Wiem, że w swoim życiu popełnię ich jeszcze wiele, ale to co zrobiłam niedawno, jest poza krytyką moralną. Nie potrafię sobie wybaczyć tego co zrobiłam. Moje sumienie nie pozwala mi ruszyć dalej. Wiem, że teraz muszę walczyć o moje marzenia i rodzinę. Nigdy się nie poddam, będę walczyć do końca.